Karate: de lege hand
Een ver verleden
De geschiedenis van de vechtkunsten gaat in China zeker
zesduizend jaar terug. De Shaolin monniken oefenen zich in
zelfverdediging zonder wapens. Er worden hand- en voettechnieken
gedefinieerd voor afweer en aanval. Daarbij
ontwikkelen er zich twee richtingen op basis van verschillen
in basisbewegingen en ademhaling. In de 17de eeuw waait
de Chinese vechtkunst zonder wapens over naar de Japanse
eilanden en wordt daar Chinese hand genoemd. De Japanse
schrifttekens voor Chinese Hand kunnen ook als karate of
lege hand gelezen worden. Enkele meesters op het eiland
Okinawa ontwikkelen hun kennis van de Chinese Hand en
verweven die met lokale vechttechnieken uit verschillende,
ook gewapende, krijgskunsten. Er ontstaan verschillende
scholen die de vechtkunst structureren en systematiseren.
De twee richtingen uit China blijven bestaan. De Shorin-ryu
(ook soms Shuri-te genoemd) heeft vooral verplaatsingen
in rechte lijn, waarbij snelheid en timing essentieel zijn,
en een natuurlijke ademhaling. De Shore-ryu (of Naha-te
genoemd) heeft eerder verplaatsingen in boogvorm, zowel
traag als snel, en een ritmische, de beweging volgende
ademhaling. Het einde van de 19de eeuw leidt het ontstaan
van het moderne karate in. De geheime oude krijgskunst
wordt toegankelijk gemaakt voor iedereen en gentroduceerd
in het Japanse onderwijs. Het woord karate wordt
vanaf nu gelezen als lege hand.
Vier grote stijlen tekenen zich af.
Uit de Shorin-ryu groeien de Shotokan-stijl (de meest verspreide)
en later ook de Wado-ryu-stijl.
Shotokan heeft grote, krachtige, snelle bewegingen en
sterke, stabiele standen; Wado-ryu heeft hogere standen en
korte, sterke technieken vertrekkend uit het bekken.
Uit de Shore-ryu ontstaan Goju-ryu en het latere Shito-ryu.
Goju-ryu heeft kleinere standen en verplaatsingen, ronde
afweren en afwisselend harde en zachte technieken;
Shito-ryu heeft lichte uithaalbewegingen en de zeer typerende
halvemaanstand. Daarnaast ontstaan ook minder
bekende stijlen, elk met hun eigen benadering van karate.
De moderne lege hand
Karate is dus een Japanse vechtkunst. In eerste instantie is
het een kunst van zelfverdediging: bij een aanval weert
men af om daarna de tegenstander met n tegenaanval
uit te schakelen, zodat het gevaar definitief afgewend is. Dit
vereist een enorme beheersing van de technieken. Vandaar
de strenge gedragscode, zo kenmerkend voor oosterse
vechtkunsten, en zeker de Japanse. Het aanleren van vechttechnieken
moet vergezeld gaan met het eerbiedigen van
gedragsregels.
Vanzelfsprekend zoeken karatebeoefenaars naar een manier
om hun bekwaamheid met elkaar te meten. Dit resulteert
in verschillende wedstrijdvormen, waardoor karate meer en
meer in een sportieve context wordt geplaatst en ook als
wedstrijdsport wordt beoefend.
Downloads
Bekijk alle teksten uit de brochure over karate (.pdf)
Promofilm karate